Seler!

Nigdy nie lubiłam selera, szczególnie tego w zupie - gotowany jest gorzki i wydawało się, że niczym nie da się go dobrze doprawić. W sałatkach też jakby psuł jej smak.

Jest jednak tani i cytuję:

"zawiera witaminę A, E, C oraz naturalną witaminę B kompleks, łącznie z kwasem foliowym i witaminą PP. Warzywo to ma ponadto dwa razy więcej witaminy C niż cytrusy, W zależności od pory roku i sposobu przechowywania może mieć jej nawet do 150 mg w 100 g.

Sławę odżywczą zawdzięcza seler pierwiastkom mineralnym, których skład ułatwia organizmowi ich przyswajanie. Seler ma najwięcej fosforu wśród warzyw korzeniowych, a także sporo innych składników mineralnych, takich jak wapń, potas i cynk, a dodatkowo nieco magnezu i żelaza.

W selerze znajdują się fantastyczne substancje czynne odpowiedzialne za zdrowotne właściwości warzywa, czyli flawonoidy, furanokumaryny. Flawonoidy są związkami roślinnymi, które mają silne działanie przeciwzapalne, antyoksydacyjne (antyutleniające), uszczelniające na naczynia krwionośne, rozkurczające i moczopędne. Również furanokumaryny wykazują działanie moczopędne i rozkurczające mięśnie gładkie. Dzięki tym dwóm substancjom seler jest niczym skład apteczny zamknięty w guzowatej bulwie."

więcej o selerze

Dlatego przekonałam się do selera, lecz smakuje mi tylko w postaci pieczonej i smażonej, pokrojony na plastry ewentualnie słupki (a la frytki) i dobrze przyprawiony (np. sól himalajska, bazylia, oregano, curry, papryka, pieprz, imbir, zioła prowansalskie, koperek, majeranek), razem z porem, cebulą lub czosnkiem. Im bardziej przypieczony tym bardziej chrupiący i przypomina chipsy.

moje wersje selera: